Autor: Św. Bazyli Wielki (ok. 330-379), mnich i biskup Cezarei w Kapadocji, doktor Kościoła

Otrzymaliśmy od Boga naturalna skłonność do czynienia tego, co nakazuje. Nie możemy zatem buntować się, jakby nas prosił o rzecz zupełnie niezwykłą, ani chlubić się, jakbyśmy przynosili więcej, niż jest nam dane… Przyjmując od Boga przykazanie miłości, mamy od samego początku istnienia, naturalną zdolność do kochania. To nie z zewnątrz o tym wiemy, każdy może sobie z tego zdać sprawę, ponieważ naturalnie szukamy tego, co jest piękne, chociaż nikt nas o tym nie poucza, kochamy naszych krewnych lub powinowatych i chętnie okazujemy naszą życzliwość dobroczyńcom.

Cóż bowiem bardziej godne podziwu niż piękno Boga? Jakie inne pragnienie jest równie żarliwe, jak to, spowodowane przez Boga w oczyszczonej duszy, wołającej w szczerym wzruszeniu: „Chora jestem z miłości” (Pnp 2,5)? To piękno jest niewidoczne dla oczu, tylko dusza i rozum mogą je pojąć. Za każdym razem, kiedy oświecało świętych, zostawiało w nich oścień wielkiego pragnienia, aż wołali: „Biada mi, że przebywam w Meszek” (Ps 120,5) „Kiedyż więc przyjdę i ujrzę oblicze Boże?” (Ps 42,3) i „Pragnę odejść, a być z Chrystusem” (Flp 1,23). „Dusza moja pragnie Boga, Boga żywego” (Pa 42,3)… to w taki sposób ludzie dążą naturalnie do piękna. Ale to, co dobre, jest także wszechwładnie kochane. Bóg jest dobry, wszystko zatem szuka dobra — wszystko zatem szuka Boga.

Skoro przywiązanie dzieci do rodziców jest naturalny uczuciem, które objawia się w instynkcie zwierząt i w usposobieniu ludzkim do kochania swych matek od najmłodszych lat, nie bądźmy mniej mądrzy od dzieci, ani głupsi od zwierząt. Nie stawajmy przed Bogiem, który nas stworzył jak cudzoziemcy bez miłości. Nawet jeśli nie dowiedzieliśmy się dzięki jego dobroci, kim On jest, to powinniśmy go kochać ponad wszystko jedynego powodu, że nas stworzył i być przywiązanym do Niego jak dziecko pamiętające o matce.

Źródło: Reguły dłuższe, Q 2 (© Evangelizo.org)