Month: luty 2019

Autor: Doroteusz z Gazy (ok. 500-?), mnich w Palestynie

Jeśli mamy miłość, której towarzyszy współczucie i troska, nie będziemy zwracać uwagi na wady bliźniego, według słów: “Miłość zakrywa wiele grzechów” (1P 4,8) oraz: “Miłość nie pamięta złego, wszystko znosi” (1Kor 13,5.7). Zatem jeśli mamy miłość, to ona sama zakryje wszelkie wady i będziemy jak świeci, którzy patrzą na wady ludzi. Czy bowiem świeci są niewidomi, tak iż nie dostrzegają grzechów? Kto jednak bardziej nienawidzi grzechów bardziej niż świeci? A tymczasem oni wcale nie nienawidzą grzesznika, nie osądzają go, nie uciekają od niego. Wręcz przeciwnie, współczują mu, napominają, pocieszają i troszczą się o niego, jak o chorą część ciała. Robią to, by go ocalić… Kiedy matka ma niepełnosprawne dziecko, nie odwraca się od niego z przerażeniem, ale cieszy się, mogąc go ubierać i troszczyć się, by było piękne. Tak samo też święci zawsze opiekuję się grzesznikiem, starają się go nawrócić przy sposobnej okazji, aby nie przynosił szkody innym oraz by sami mogli jeszcze bardziej wykształcić się w miłości Chrystusowej…

Zdobądźmy więc, także my, tę miłość. Zdobądźmy to miłosierdzie wobec bliźniego, aby się uchować przed obmową, osądzaniem i pogardą. Nieśmy sobie wzajemnie ratunek, jak własnemu ciału… Bowiem “jesteśmy nawzajem dla siebie członkami”, jak mówi święty Paweł (Rz 12,5); “Tak więc, gdy cierpi jeden członek, współcierpią wszystkie inne członki” (1Kor 12,26)… Jednym słowem, troszczcie się, każdy według swoich możliwości, byście byli zjednoczeni. Gdyż im bardziej jesteśmy zjednoczeni i bliscy sobie, tym bardziej jesteśmy zjednoczeni z Bogiem.

Źródło: Wskazówki, IV, 76

Autor: Św. Ambroży (ok. 340-397), biskup Mediolanu, doktor Kościoła

Pan Jezus chciał, by Mojżesz sam wstąpił na górę, ale poszedł z nim Jozue (Wj 24,13). Także w Ewangelii to Piotrowi, Jakubowie i Janowi objawił Jezus chwałę swego zmartwychwstania. Chciał w ten sposób ukryć swoją tajemnicę i często im przykazywał, żeby nie ujawniali byle komu tego, co widzieli, żeby nie przeszkodzić umysłom słabych słuchaczy w przyjmowaniu tych tajemnic z ich pełną mocą. Ponieważ sam Piotr „nie wiedział, co mówi”, skoro uważał, że należy postawić trzy namioty dla Pana i jego towarzyszów. Następnie nie mógł znieść blasku chwały Pana, który się przemienił i upadł na ziemię (Mt 17,6), jak upadli także „synowie gromu” (Mk 3,17), Jakub i Jan, kiedy okrył ich obłok…

Weszli zatem do obłoku, aby poznać to, co jest ukryte i tajemne i tam usłyszeli głos Boga: „To jest mój Syn umiłowany, Jego słuchajcie”. Co oznacza: „To jest mój Syn umiłowany”? Szymonie Piotrze, nie myl się! — nie stawiaj w jednym szeregu Syna Bożego i sługi. „To jest mój Syn umiłowany. Mojżesz nie jest moim Synem, Eliasz nie jest moim Synem, chociaż pierwszy otworzył niebo, a drugi je zamknął”. Rzeczywiście, obaj, na słowo Pańskie, pokonali elementy natury (Wj14; 1Krl 17,1), ale byli tylko sługami Tego, który umocnił wody i zamknął suszą niebo oraz spuścił deszcz, kiedy tylko zechciał.

Tam, gdzie chodzi o zwyczajne głoszenie zmartwychwstania, powierza się to zadanie sługom, ale tam, gdzie ukazuje się chwała Pana, który zmartwychwstaje, chwała sług wpada w ciemności. Ponieważ powstając, słońce zaćmiewa gwiazdy i wszelkie światła znikają wobec blasku odwiecznego Słońca Sprawiedliwości (Ml 3,20).

Źródło: O psalmie 45, 2; (© Evangelizo.org)

Autor: Św. Augustyn (354 – 430), biskup Hippony (Afryka Północna) i doktor Kościoła

„Ty jesteś Piotr [czyli Skała], i na tej Skale zbuduję Kościół mój”. To imię – Piotr – jest mu dane, bo pierwszy położył on między narodami fundamenty wiary i jest on niezniszczalną skałą, na której spoczywają podwaliny i całość budowli Jezusa Chrystusa. To ze względu na swoją wierność jest nazwany Piotrem, podczas gdy Pan otrzymuje to miano ze względu na swoją moc: „Pili zaś z towarzyszącej im duchowej skały, a ta skała — to był Chrystus”(1 Kor 10,4). Tak, ten apostoł wybrany do współdziałania w dziele Chrystusa zasługiwał na dzielenie tego samego imienia z Nim. Razem zbudowali tę samą budowlę. To Piotr sieje, Pan daje wzrost i także On posyła tych, którzy podleją (por. 1 Kor 3,6nn).

Wiecie, umiłowani bracia, Piotr został wyniesiony poprzez swoje winy, w momencie, kiedy cierpiał jego Zbawiciel. To po tym, jak zaparł się Pana, stał się pierwszy u Niego. Stał się wierniejszy, płacząc nad swoją wiarą, którą zdradził i otrzymał jeszcze większą łaskę niż ta, którą utracił. Chrystus powierzył mu swoją trzodę, aby ją prowadził jak dobry pasterz, a on, który był tak słaby, stał się odtąd podporą wszystkich. Upadł, kiedy miał wyznać swoją wiarę, a teraz miał umacniać innych w niewzruszonym fundamencie wiary. To dlatego jest nazwany podstawową skałą pobożności Kościołów.

Źródło: „Ty będziesz nazywał się Kefas – to znaczy: Piotr”(J 1,42) (© Evangelizo.org)

Autor: Św. Cyryl Jerozolimski (ok. 315 – 386), biskup Jerozolimy, doktor Kościoła

Nie wstydźmy się krzyża Chrystusa, bądźmy raczej z niego dumni. Krzyż przypomina, że jest „zgorszeniem dla Żydów, a głupstwem dla pogan”, ale dla nas zbawieniem. Dla tych, którzy idą na zatracenie, jest naprawdę szaleństwem, ale dla nas, zbawionych dzięki niemu, jest „mocą Bożą” (1Kor 1,23-24). Ponieważ to nie tylko człowiek, który umierał za wszystkich, ale Syn Boży, Bóg, który stał się człowiekiem, Ponadto w czasach Mojżesza baranek paschalny oddalał Niszczyciela (Ex 12,23); a „Baranek Boży, który gładzi grzechy świata” (J 1,29), nie uwolniłby nas od naszych win?

Tak, Jezus prawdziwie cierpiał za wszystkich ludzi. Krzyż nie jest ułudą, w przeciwnym razie odkupienie byłoby nią także. Śmierć nie była iluzją…; Męka była prawdziwa. Chrystus został naprawdę ukrzyżowany, nie mamy się czego wstydzić. Został ukrzyżowany, nie musimy temu zaprzeczać. Mówię to raczej z dumą… Uznaję krzyż, ponieważ znam zmartwychwstanie. Gdyby ukrzyżowany pozostał martwy, bez wątpienia nie uznałbym krzyża, może bym go ukrył, a także mojego Mistrza. Ale po krzyżu nastąpiło zmartwychwstanie: nie wstyd mi zatem o nim mówić.

Źródło: Katechezy chrzcielne, nr 13, 3-4; PG 33, 771-778 (© Evangelizo.org)

Autor: Św. Grzegorz z Nyssy (ok. 335-395), mnich i biskup

Wrażenie, jakie się odczuwa, kiedy oczy spoglądają na bezkres morza, mój duch tego doznaje, kiedy z wysokości stromych słów Pana, jakby ze szczytu urwiska, kontempluję Jego nieskończoną głębię… Moja dusza doznaje zawrotu głowy wobec tych słów Pana: „Błogosławieni czystego serca, albowiem oni Boga oglądać będą” (Mt 5,8). Bóg wystawia się na widok dla tych, którzy mają czyste serce. A przecież „Boga nikt nigdy nie widział” (J 1,18), mówi święty Jan. A święty Paweł potwierdza tę tezę, wspominając o tym, „którego żaden z ludzi nie widział ani nie może zobaczyć” (1Tm 6,16). Bóg jest tą ostrą i stromą skałą, o którą nie może się zahaczyć nasz wyobraźnia…; „Żaden człowiek nie może oglądać mojego oblicza i pozostać przy życiu” (Wj 33,20). Co za paradoks! Życie wieczne jet oglądaniem Boga, a te filary wiary dowodzą nam, że to niemożliwe? Co za otchłań! … Jeśli Bóg jest życiem, to ten, który Go nie widzi, nie widzi także życia…

Tymczasem Pan podtrzymuje tę nadzieję. Czy nie dowiódł tego wobec Piotra? Pod stopami tego tonącego ucznia umocnił fale (Mt 4,30). Czy dłoń Słowa rozciągnie się także nad nami, pogrążonymi w otchłaniach? Czy umocni nas? Wtedy będziemy umocnieni, prowadzeni pewnie dłonią Słowa.

„Błogosławieni czystego serca, albowiem oni Boga oglądać będą”. Taka obietnica przekracza nasze największe radości; czego możemy oczekiwać jeszcze po takim szczęściu?… Kto ogląda Boga, ma wizję rzeczy wyobrażalnych: życie bez końca, wieczną niezniszczalność, niewyczerpaną radość, niezwyciężoną moc, wieczne rozkosze, prawdziwe światło, słodkie słowa ducha, niezrównaną chwałę, nieprzerwane wesele, wreszcie, wszelkie dobra. Jakże wielkie i piękne nadzieje oferuje nam to błogosławieństwo!

Źródło: Homilie do Błogosławieństw 6,1 (© Evangelizo.org)