Month: luty 2019

Autor: Św. Paweł VI, papież w latach 1963-1978

Wstępując w ślady Boskiego Nauczyciela, każdy szczycący się imieniem chrześcijanina, winien wyrzec się samego siebie, nieść swój krzyż, uczestniczyć w Jego cierpieniach (Mt 16,24), aby tak przemieniony na podobieństwo śmierci Chrystusa, mógł sobie zasłużyć na chwałę zmartwychwstania. Ponadto nie dla siebie, po rozważeniu tego, żyć winien, ale dla Boga, który go umiłował i za niego wydał samego siebie; żyć też winien dla braci, aby „dopełnić tego, czego nie dostaje cierpieniom Chrystusa w ciele swoim za ciało jego, którym jest Kościół” (Ga 2,20; Kol 1,24).

Dodać trzeba i to, że jak Kościół łączy się najściślejszym węzłem z Chrystusem, tak każdy wierny przez pokutę przynależy wewnętrznie do całej społeczności. Dar pokuty – metanoja – otrzymuje się w Kościele nie tylko przez Chrzest, ale też dar ten odnawia się i wzmacnia w członkach grzesznych przez sakrament Pokuty. „Ci zaś, którzy przystępują do sakramentu Pokuty, otrzymują od miłosierdzia Bożego przebaczenie zniewagi wyrządzonej Bogu i równocześnie dostępują pojednania z Kościołem, któremu grzesząc zadali ranę, a który przyczynia się do ich nawrócenia miłością, przykładem i modlitwą” (Sobór Watykański II; LG 11). W Kościele więc w szczególniejszy sposób uczestniczy w najwyższym Chrystusowym zadośćuczynieniu owe dzieło pokuty.

Źródło: Konstytucja apostolska “Paenitemini” (za: http://www.opoka.org.pl/…/konstyt…/paenitemini_17021966.html)

Autor: Papież Franciszek

Dziś chciałbym krótko omówić inne określenie z tych, które zastosował Sobór Watykański II, definiując Kościół, a mianowicie «lud Boży»… Co to znaczy być «ludem Bożym»? Przede wszystkim znaczy, że Bóg nie należy w sposób wyłączny do żadnego ludu; to On bowiem nas wzywa, zwołuje nas, zachęca, byśmy przyłączyli się do Jego ludu, a to zaproszenie skierowane jest do wszystkich bez różnicy, ponieważ miłosierdzie Boga «pragnie, by wszyscy ludzie zostali zbawieni» (1 Tm 2, 4).

Jezus nie mówi apostołom i nam, byśmy stworzyli grupę ekskluzywną, elitarną. Jezus mówi: idźcie i nauczajcie wszystkie narody (por. Mt 28, 19). Św. Paweł stwierdza: w ludzie Bożym, w Kościele „nie ma już Żyda ani poganina (…) wszyscy bowiem jesteście kimś jednym w Chrystusie Jezusie” (Ga 3, 28). Chciałbym powiedzieć również tym, którzy czują się dalecy od Boga i Kościoła, tym, którzy są pełni obaw lub obojętni, tym, którzy myślą, że już nie mogą się zmienić: Pan wzywa również ciebie, byś przyłączył się do Jego ludu, a czyni to z wielkim szacunkiem i miłością! Zachęca nas, abyśmy stali się częścią tego ludu, ludu Bożego.

Jak można zostać członkiem tego ludu? Nie przez urodzenie w sensie fizycznym, ale przez nowe narodziny. W Ewangelii Jezus mówi Nikodemowi, że trzeba urodzić się z wysoka, z wody i z Ducha, by wejść do królestwa Bożego (por. J 3, 3-5). Zostajemy przez chrzest włączeni do tego ludu, przez wiarę w Chrystusa, dar Boga, który trzeba umacniać i dbać o jego rozwój przez całe nasze życie. Zadajmy sobie pytanie: w jaki sposób dbam o rozwój mojej wiary, którą otrzymałem w chrzcie? Co robię, by wzrastała ta wiara, którą otrzymałem i którą ma lud Boży?

Źródło: Audiencja generalna z 12/06/2013 (© copyright Libreria Editrice Vaticana)

Autor: Św. Grzegorz z Nazjanzu (330 – 390), biskup i doktor Kościoła

Odpowiedz tym, których stygmaty Męki w ciele Chrystusa pogrążają w niepewności i którzy zadają sobie pytanie: „Któż jest tym Królem chwały?” (Ps 24,8). Odpowiedz im, że to Chrystus, „dzielny i potężny” (ibid.), we wszystkim, co zrobił i nieustannie czyni…

Czy jest mały z tego względu, że uniżył się z twojego powodu? Czy jest godny pogardy, ponieważ, jako Dobry Pasterz, ofiarujący swoje życie za stado, przyszedł szukać zagubionej owcy, a znalazłszy, powraca z nią na ramionach, które niosły dla niej krzyż i przyprowadziwszy ją do życia z wysoka, umieścił ją wśród wiernych owiec, które pozostały w owczarni? (J 10,11; Łk 15,4) Gardzisz Nim, bo zapalił lampę, swoje własne ciało, i pozamiatał dom, oczyszczając świat z grzechu, aby szukać zagubionej drachmy, tracąc piękno swego królewskiego wizerunku z powodu Męki? (Łk 15,8nn; Mk 12,16)…

Czy szanujesz Go mniej, ponieważ opasał się prześcieradłem, aby umyć stopy swoim uczniom, pokazując im, że najpewniejszym sposobem wywyższenia jest uniżenie się? (J 13,4nn) Czy zarzucisz Bogu, że Chrystus się uniżył, pochylając swoją duszę ku ziemi, aby podnieść ze sobą tych, którzy uginają się pod ciężarem grzechu? (Mt 11,28) Zarzucasz Mu, że jadał z celnikami i grzesznikami… dla ich zbawienia? (Mt 9,10) Jakże wątpić o lekarzu, który pochyla się nad cierpieniami i ranami chorych, aby przynieść im uzdrowienie?

Źródło: Homilia na święto Wielkanocne, PG 36, 624 (© Evangelizo.org)

Autor: Filoksen z Mabboug (? – ok. 523), biskup w Syrii

Przyjdź, nadstaw ucha i słuchaj, otwórz oczy i popatrz na cuda, które ukazuje ci wiara. Przyjdź, pozwól sobie uformować nowe oczy, stworzyć ukryte uszy. Jesteś zaproszony do słuchania rzeczy ukrytych…; zostałeś powołany do oglądania rzeczywistości duchowych… Chodź, zobacz, czym jeszcze nie jesteś i odnów się, wchodząc do nowego stworzenia.

Mądrość była ze swoim Stworzycielem w pierwszych dziełach (Prz 8,22). Ale w drugim stworzeniu, wiara była razem z Nim; w drugim zrodzeniu wziął wiarę na pomocnika. Wiara towarzyszy Bogu we wszystkim i nic nowego bez niej się dzisiaj nie dzieje. Łatwo by Mu było zrodzić cię z wody i Ducha, (J 3,5) bez niej, jednakże nie powołuje cię do powtórnych narodzin, zanim nie wyrecytujesz wyznania wiary. Mógł cię odnowić i ze starego uczynić nowego, jednakże nie zmienia cię i nie odnawia, zanim nie otrzyma od ciebie wiary w zastaw. Wiara jest wymagana od tego, który przyjmuje chrzest i to wtedy otrzymuje skarby z wody. Bez wiary wszystko jest zwyczajne; kiedy przychodzi wiara, wszystkie złe rzeczy stają się chwalebne. Bez wiary chrzest jest z wody, bez wiary ożywcze tajemnice są chlebem i wodą; bez oka wiary, dawny człowiek jawi się tylko taki, jaki jest; bez oka wiary, tajemnice są pospolite, a cuda Ducha marne.

Wiara spogląda, kontempluje i rozważa po cichu moc, która jest ukryta w rzeczach… Oto przykład: niesiesz na dłoni kawałek tajemnicy, który z natury jest zwyczajnym chlebem. Wiara spogląda na niego jak na ciało Jedynego… Ciało widzi chleb, wino, olejek, wodę, ale wiara zmusza jego spojrzenie do duchowego patrzenia na to, czego nie widzi cieleśnie: na spożywanie Ciała, zamiast chleba, do picia Krwi, zamiast wina, do zobaczenia chrztu z Ducha, zamiast z wody i mocy Chrystusa zamiast olejku.

Źródło: Homilia 3, 52-56 (© Evangelizo.org)