Autor: Bł. Gweryk z Igny (ok. 1080-1157), opat cysterski
„Głos wołającego na pustyni: Prostujcie drogę Pańską”! Bracia, musimy nade wszystko rozmyślać nad łaską samotności, nad błogosławieństwem pustyni, która od początku epoki zbawienia stała się miejscem spoczynku świętych. Oczywiście, pustynia została uświęcona dla nas „głosem wołającego na pustyni”, Jana Chrzciciela, który tam głosił i chrzcił. Przed nim najbardziej święci spośród proroków umiłowali samotność, jako miejsce sprzyjające dla Ducha (por 1Krl 17,2nn; 19,3nn). Ale to miejsce otrzymało niezrównanie większą łaskę uświęcenia, kiedy Jezus zastąpił tam Jana (Mt 4,1)…
Przebywał na pustyni przez czterdzieści dni, jakby żeby oczyścić i poświęcić to miejsce do nowego życia; zwyciężył despotę, który go prześladował…, nie tyle dla siebie, co dla tych, którzy tam przebywali… Zaczekaj zatem na pustyni na Tego, który cię zbawi od strachu i burzy. Jakie by bitwy na ciebie nie spadły, nieważne, czego by ci brakowało, nie wracaj do Egiptu. Pustynia lepiej cię nakarmi manną…
Jezus pościł na pustyni, ale kilkakrotnie nakarmił tłumy, i to w cudowny sposób… W chwili, kiedy myślisz, że już dawno cię opuścił, wtedy, nie zapominając o swojej dobroci, przyjdzie cię pocieszyć i powie: „Pamiętam wierność twej młodości, miłość twego narzeczeństwa, kiedy chodziłaś za Mną na pustyni” (Jr 2,2). Wtedy naprawdę z twojej pustyni uczyni raj rozkoszy, a ty będziesz głosić jak prorok: „Chwałą Libanu ją obdarzono, ozdobą Karmelu i Saronu” (Iz 35,2)… Twoja nasycona dusza zaśpiewa hymn uwielbienia: „Niech dzięki czynią Panu za Jego miłosierdzie, za Jego cuda dla synów ludzkich, bo nasycił tego, który jest zgłodniały, i łaknącego napełnił dobrami” (Ps 107,8-9).
Źródło: 4 kazanie na Adwent (© Evangelizo.org)