Autor: Św. Bazyli Wielki (ok. 330-379), mnich i biskup Cezarei w Kapadocji, doktor Kościoła

Bóg na ziemi, Bóg między ludźmi! Tym razem nie nadaje Prawa wśród błyskawic, przy dźwięku trąby, na dymiącej górze, w ciemności przerażającej burzy (Wj 19,16 nn), ale spotyka się, w sposób łagodny i spokojny, w ciele ludzkim, ze swoimi braćmi. Bóg w ciele!… Jak boskość może zamieszkiwać ciało? Jak ogień mieszka w żelazie, nie opuszczając miejsca, gdzie płonie, ale przekazując. Bo ogień nie rzuca się na żelazo, ale pozostając w miejscu, przekazuje mu swoją moc. A przy tym nie jest pomniejszony, lecz całkowicie wypełnia żelazo, któremu się przekazuje. Podobnie Bóg, Słowo, które „zamieszkało między nami”, nie wyszło z siebie. „Słowo ciałem się stało” nie zostało poddane zmianie; niebo nie zostało pozbawione Tego, którego zawierało, a jednak ziemia przyjęła w swoim łonie Tego, który jest w niebiosach.

Niech ta tajemnica cię przeniknie: Bóg jest w ciele, by zabić śmierć, która się w nim kryje… „Ukazała się bowiem łaska Boga, która niesie zbawienie” (Tt 2,11), a kiedy „wzeszło słońce sprawiedliwości” (Ml 3,20) to „zwycięstwo pochłonęło śmierć” (1 Kor 15,54), która nie mogła współistnieć z prawdziwym życiem. O głębio dobroci i miłości Bożej do ludzi! Oddajmy cześć razem z pasterzami, tańczmy z chórem aniołów, bo „dziś… narodził się wam Zbawiciel, którym jest Mesjasz, Pan” (Łk 2,11-12).

„Pan jest Bogiem, niechaj nas oświeci” (Ps 118,27), nie pod swoją postacią Boga, by nie przerazić naszej słabości, ale pod postacią sługi, żeby przyznać wolność tym, którzy byli skazani na posługiwanie. Kto miałby tak uśpione serce i tak obojętne, by się nie rozradować, nie wybuchać radością, nie promienieć weselem z tego wydarzenia? Jest to święto wspólne każdemu stworzeniu. Wszyscy muszą się do niego przyczynić, nikt nie powinien się okazać niewdzięcznikiem. Także my, wznieśmy nasze głosy, by śpiewać naszą radość!

Źródło: Homilia o świętym pokoleniu Chrystusa (© Evangelizo.org)